روز یکشنبه ١٩
اردیبهشت سال 1389 جمهوری
اسلامی دست به جنایت وحشیانه ای زد و پنج نفر از زندانیان سیاسی٬ فرزاد
کمانگر٬ شیرین علم هولی٬ مهدی حسینیان٬ فرهاد وکیلی و علی حیدریان را
اعدام کرد. برای جمهوری اسلامی کشتار و اعدام ابزار و تیغی بوده است که جنایتکاران اسلامی حاکم
بر جامعه ایران 35 سال است علیه مردم به کار گرفته اند. تا کنون هزاران نفر از عزیزانمان
را به جرم حق طلبی به جوخه اعدام سپرده اند تا بساط این حکومت منحوس
و متحجر٬ تا بساط استثمار و دزدی و سرکوبشان را حفظ کنند.
بعد از اعدام این عزیزان توسط
جلادان حکومت اسلامی در روز 19 اردیبهشت ماه، موجی از خشم و انزجار عمیق در میان
مردم شهر و روستاهای کردستان و مردم شرافتمند داخل و خارج کشور علیه حاکمان اسلامی
نمایان تر شد. متعاقب این آدم کشی سیستماتیک و در اعتراض به این جنایت٬ کومه له (سازمان کردستان حزب
کمونیست ایران) مردم کردستان را به اعتصاب عمومی در روز پنجشنبه ٢٣ اردیبهشت 89 فراخواند.
حزب کمونیست کارگری ایران از این فراخوان پشتیبانی کرد و همه مردم
کردستان را به اعتصاب عمومی در روز پنجشنبه دعوت کرد. احزاب و
سازمانهای سیاسی مختلف نیز به این حرکت پیوسته و آنان نیز از این فراخوان برای
اعتصاب عمومی حمایت کردند. همه مردم کردستان٬ کارگران، دانشجویان٬ معلمان، دانش آموزان و مغازه
داران و کارمندان در اعتراض به جنایت وحشیانه رژیم و در بزرگداشت یاد این عزیزان
متحد و یکپارچه
مراکز کار و تحصیل٬ کارخانه ها، کارگاهها٬ مدارس و دانشگاهها٬
ادارات و مغازه ها را در این
روز تعطیل کردند و روز 23 اردیبهشت شهرهای کردستان در پاسخ به این فراخوانها در یک
اعتصاب عمومی سراسری بسر برد.این اعتصاب عمومی جواب محکمی
به جانیان اسلامی حاکم بر ایران بود. اعتصاب عمومی مردم شهرهای کردستان کاربدستان
ونيروهاي رژيم را کاملا به هراس انداخت و از اینکه مبادا کنترل اوضاع از
دستشان خارج شود نگران و وحشت زده نظاره گر اوضاع شدند. سنندج، مهاباد٬ کامیاران، پاوه، نوسود، بوکان٬
ديواندره، دهگلان، سقز٬ بانه٬ ربط٬ سردشت٬ پیرانشهر، نقده٬ و اشنويه و دیگر شهرهای
کردستان به اعتصاب عمومي پيوستند.
از صبح روز پنجشنبه 23 اردیبهشت
89 بازارها تعطيل شد. مردم سنندج سرخ خشمگين و منزجر از جمهوري اسلامي و از اينکه متحدانه
عليه اين حکومت ايستاده و تو دهني محکمي به جنايتکاران اسلامي زده بودندد٬ خوشحال
بودند. در سطح شهر سنندج ماشينها به نشانه پيروزي چراغها را روشن می کردند
و به هم بوق ميزنند. تعدادي
از جوانهاي شهر از ماشين ها سرخود را بيرون می آوردند و براي مردم دست
تکان ميدادند و عليه حکومت
اسلامي شعار سر می دادند. در سنندج و سقز مزدوران حکومتي با قيچي و اره آهن بر٬ قفل
مغازه ها را مي شکستند و کسبه را تحت فشار می گذاشتند تا بر سر
کارهايشان برگردند. مردم وقعي به اين رفتار جنايتکاران نمی نهادند و سر کار حاضر نمی
شدند. بازار شهر سنندج کاملا تعطيل شد بود. ماموران اماکن به زور ميخواستند مردم
را وادار کنند
مغازه ها را باز کنند٬ مردم مقاومت می کردند و بازار يکپارچه تعطيل
شده بود. پاساژهاي شهر سنندج
بسته شدند. ماموران رژیم نگهبانهاي پاساژها را تحت فشار می گذاشتند تا کار را ادامه دهند. خيابان ششم
بهمن٬ ميدان آزادي و ميدان انقلاب٬ خيابان سيروس٬ نمکي همه يکپارچه تعطيل شده بود. دانشگاه
آزاد، مغازه ها همگي بسته و تمام شهر يکپارچه تعطيل شد.
در کامياران از ساعات اول صبح ابتدا
برخي مدارس باز بودند اما بتدريج همه به خانه ها رفته و
مدارس تعطيل شد. در پيرانشهر با توجه به اینکه از سه روز قبلتر از آن اعتصاب
آغاز شده بود اما در روز 23 کاملا تعطيل شد. در بانه مردم به اعتصاب عمومي پیوستند
و شهر تقريبا يکپارچه تعطيل و مدارس زيادي بسته شد. در دهگلان تعدادي از جوانان و مردم شهر به خيابانهاي شهر ريخته
بودند و به اعتراض خياباني روي آوردند. مزدوران با تيراندازي قصد ايجاد فضای رعب و
وحشت داشتند که چندین ساعت تقابل مردم با مزدوران رژیم در دهگلان ادامه داشت.
اطراف خانه فرزاد کمانگر به
محاصره نيروهاي انتظامي در آمده بود. سرکوبگران رژیم اسلامی مانع حضور و ورود جوانان به خانه فرزاد
کمانگر می شدند و مردمي که براي گراميداشت ياد اين عزيز و اعلام هبستگي و تسليت می
خواستند به آنجا بروند آنان را کنترل می کردند یا بايد از سد نيروهاي
مسلح رژيم عبور می کردند. جاده هاي اصلي ورود و خروج به کامياران شديدا نظامي شده بود
و ماشينهاي نظامي در اين جاده ها با گشت و بازرسی به حال آماده باش درآمده بودند. نيروهاي گارد ويژه در روستاهاي اطراف کامياران و در شهر
کامياران به حرکت در آمده
بودند٬ اطراف خانه فرزاد در حال گشت بوده و تذکر ميدادند که مردم دور شوند. مردم خانواده
فرزاد را تنها نگذاشتند. يکي از نيروهاي گارد ويژه به جوانان گفته بود نگران نباشيد و
کارخودتان را بکنيد. فرماندهان و نيروهاي حکومت نگران از دست رفتن کنترل بر اوضاع بودند
و حتي خود نيروهاي
انتظامي گفته بودند ميخواهند مديريت کنند و در حقيقت اين رفتار ضعف و
زبوني اين نيروها را نشان می
داد.
بدنبال ضرب و شتم يک مرد مسن در محله شوشمي در
شهرستان نوسود ٬ درگيري گسترده اي بين مردم و مزدوران حکومتي بوجود آمد که این درگيري و
اعتراض دو ساعت ادامه داشت. در نوسود نيز
مردم به اعتصاب عمومي پيوسته بودند. از آنجا که ترخيص گمرگ مرزي فقط در روزهاي
پنجشنبه صورت می گرفت، کسبه بازار مرزي فقط ده دقيقه اجناس را تحويل گرفتند و سپس کرکره ها
را در حمايت از اعتصاب عمومي پايين کشيدند. نيروهاي مزدور حکومتي به مردم يورش برده
بودند و پس از ضرب و شتم يک پيرمرد، درگيري شديدي بين مردم و مزدوران آغاز می شود.
در نوسود جنگ و گريز با مزدوران ساعتها ادامه پیدا می کند.
مزدوران ميخواستند مدارس را به زور باز کنند.
سرکوبگران تلاش می کردند محصلين را با تهديد به اخراج و کم کردن نمره ها به مدارس بکشانند.
معلمان را تهديد می کردند که بايد سرکار بروند. در محلات مختلف شهر مریوان و سقز نیز چندين
نفر را بازداشت کرده بودند. در سطح همه شهرهای کردستان ماموران انتظامي و لباس
شخصي ها در حال رفت و آمد بودند. مردم به شکل تمسخر آمیزی از آنها سوال می
کردند: چه خبر است امروز؟ مزدوران پاسخ می دادند امروز پنجشنبه است!!
سرکوبگران اسلامي با ايجاد فضاي
نظامي و با حکومت نظامي اعلام نشده تمام تلاش خود را بکار گرفتند که جلو حرکت
مردم را بگيرند اما ناکام ماندند. جنايتکاران اسلامي که تشبثات خود را از روز 22
اردیبهشت یعنی یک روز قبل از اعتصاب عمومی شروع کرده بودند اما
نتوانستند با ايجاد رعب و وحشت
و يا مانور دادن مانع پيوستن مردم به اين حرکت شوند.
در افغانستان و همچنین در
کشورهای اروپایی و دیگر کشورها علیه جنایت حکومت اسلامی و در حمایت از اعتصاب
عمومی مردم شهرهای کردستان، آکسیونها و تظاهراتهای وسیعی در مقابل دفاتر ترور و
جاسوسی رژیم اسلامی و در میادین و خیابانهای این شهرها برگزار شد و این عمل
وحشیانه حاکمان اسلامی را بشدت محکوم کردند.
بدین ترتیب فراخوان احزاب و
سازمانهای سیاسی و پاسخ متحدانه و یکدست مردم شهرهای کردستان به شرکت در اعتصاب
عمومی روز 23 اردیبهشت 1389 علیه توحش اسلامی، جواب محکم و دندان شکنی به قاتلان
اسلامی حاکم بر ایران بود. مردم کردستان با این اعتصاب پیروزمند برگ زرین دیگری از
اعتراض عمومی خود علیه حکومت قتل و جنایت اسلامی را بر تاریخ مبارزاتی خود حک
کردند.
23 اردیبهشت هر سال یادآور
همبستگی و اتحاد مردم آزادیخواه شهرهای کردستان و انسانهای شرافتمندی است که در
همه جا علیه اعدام این عزیزان و از این حرکت تاریخی و این اعتصاب پیروزمند حمایت
کردند. در چهارمین سال یاد این عزیزان، فرزاد کمانگر٬
شیرین علم هولی٬ مهدی حسینیان٬ فرهاد وکیلی و علی حیدریان، به
دیدار خانواده هایشان برویم، آنان را در آغوش محبتهای بی پایان خود قرار دهیم. در
این دیدارها اتحاد و همبستگی خود علیه توحش اسلامی و علیه قتل عمد دولتی را تقویت
کنیم. حکومت اسلامی بدون برقرار کردن بساط اعدام و قتل عمد دولتی اش حتی یک روز قادر به سرپا ماندن نخواهد بود.
ظهور دایناسورهای اسلامی طی حاکمیت ننگنشان از ابتدا تا به امروز چیزی جز، اعدام،
زندان، شکنجه، تجاوز، فقر، فلاکت و در یک کلام ایجاد جهنمی به تمام معنا برای مردم
نبوده است.
بعد از گذشت چهار
سال از اعدام این عزیزان اکنون جنبش علیه اعدام و علیه قتل عمد دولتی، قدرتمند تر
از هر زمانی در مقابل این جنایات دارد به پیش می رود. در اوایل اردیبهشت 93 محسن
اژه ای سخنگوی قوه قضائیه حکومت آدمکش
اسلامی در یک نشست خبری اعلام کرده بود که تنها در یکسال گذشته 358 مورد از انصراف
از قصاص از سوی خانواده های مقتولین روی داده است. همین آمار بخوبی نشان می دهد که
نه تنها مردم بلکه حتی خانواده هایی که عزیزان خود را در یک نزاع ناخواسته بر بستر
شرایطی که حاکمان اسلامی برای جوانان فراهم کرده اند و عضوی از خانواده را از دست
داده اند، با گذشت از اجرای قصاص و حتی نپذیرفتن دیه، قانون قصاص و قتل عمد دولتی
را پس می زنند. اين يک نه بزرگ به اعدام در ايران است. اینها نمونه های
درخشانی از عمیق ترین احساسات و عواطف انسانی خانواده هایی است که عزیزی را از دست
داده اند اما حاضر نیستند خانواده دیگری را داغدار کنند.
در سال یاد عزیزان
اعدام شده در 23 اردیبهشت 89، ضمن گرامی داشت یاد این عزیزان جنبش علیه اعدام را
تقویت کنیم و با ایستادن در برابر این جنایات، ماشین کشتار حکومت
اسلامی را متوقف کنیم. یاد
عزیزان، فرزاد کمانگر٬ شیرین علم هولی٬ مهدی حسینیان٬ فرهاد وکیلی و علی حیدریان گرامی
باد.
16 اردیبهشت 93
6 مه 2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر